Inspiratie
dagOpening levensmail Ontvang per e-mail
Afgelopen zomer overleed mijn moeder. Het moment van haar overgaan was indrukwekkend verdrietig.
Moeten loslaten
Ze leed al enige jaren aan Alzheimer, waardoor de persoon die ik mijn hele leven had gekend er al niet meer was. Ik had meerdere keren naast haar bed gezeten in de verwachting dat ze zou gaan sterven; ontroerende momenten waarbij ik haar kon zeggen dat het goed was, dat ze kon gaan. Ik had haar al een ‘een heel eind losgelaten’, dacht ik.
Willen blijven vasthouden
Ze In de dagen voor de uitvaart werd ik me ervan bewust hoe graag ik bij ‘haar’ was. Dit had een interessante dubbelheid in zich. Enerzijds was haar geest nog aanwezig in een sereniteit en liefde; daar wilde ik natuurlijk de hele dag in vertoeven. Anderzijds was het ook belangrijk voor me ‘dat ze er mooi bij lag’. Waar en waartoe wilde ik me hieraan vasthouden?
Inzicht
Haar overlijden heeft me dieper bewust gemaakt hoezeer ik vasthoud aan dingen om maar niet onder ogen te hoeven komen wat er werkelijk speelt. Ik hoor zo vaak mensen zeggen: “ik moet loslaten, ik moet me overgeven aan…”. Sterker dan voorheen weet ik nu dat loslaten in deze zin een vergissing is. Zoals ik niets van wat ik geleerd heb kwijtraak – geen patroon, geen overlevingsstrategie – zo kan ik ook niet het gehecht zijn aan dingen, aan mensen, aan goed-voelen, etc. zomaar loslaten.
Bevrijding
Willen loslaten is het nog niet erkennen dat ik ergens aan gehecht ben wat er niet meer is of wat me niet meer dient. In het erkennen kan een onderliggende emotie vrijkomen, die tot dan toe mede de gehechtheid in stand hield. In mijn geval het verdriet van het niet meer fysiek aanwezig zijn van mijn moeder. Met het toelaten van de pijn ervaar ik de liefde die daaronder ligt. Ik ben weer ‘thuis’. Dit is mijn bevrijding. En hiermee is ook zij vrij.
Pauline Botden
< naar inspiratie overzicht